Πλοία που φεύγουν για τις Κυκλάδες, η Εύβοια μακριά στο βάθος κι όλη η Ραφήνα στα πόδια σου. · Αυτή είναι η εικόνα που αντικρίζει κανείς ατενίζοντας από κάποιο παράθυρο του σχολείου μας. Έτσι καθώς υψώνεται σαν κάστρο στην κορυφή της πόλης, δεν ξενίζει καθόλου η ονομασία του λόφου: «Οχυρό». Κρατάει από την Κατοχή, όταν οι Γερμανοί είχαν κατασκευάσει εδώ ένα σύνολο καταφυγίων, γραφείων διοίκησης και αποθηκών, τα στόματα των οποίων χάσκουν ακόμα ανοιχτά κι έρημα λίγα μέτρα πιο πέρα.

Αυτή η συνύπαρξη παλιού και νέου δεν απουσιάζει από πουθενά στην περιοχή. Στη γειτονική παραλία Μαρίκες οι κάτοικοι – και ιδίως οι νέοι – κάνουν κάθε καλοκαίρι τις βουτιές τους κάτω από την πρωτοελλαδική Ακρόπολη του Ασκηταριού. Τα ιταλικά πολυβολεία με τα χαράγματα των στρατιωτών διαγράφονται σαν μάτια που δεκαετίες τώρα κοιτάζουν άγρυπνα τη θάλασσα, κάτω από την αδιαφορία των σύγχρονων θαμώνων της ακτής.

Αλλά και το Ρέμα που κατεβαίνει ορμητικό μπροστά απ΄το κτήριο του Λυκείου δίνει τη δική του γοητεία στη μικρή μας πόλη, καθώς η λίμνη που σχηματίζεται στην εκβολή του αλλά και τα καλάμια, προσελκύουν καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, πλήθος φτερωτών οδοιπόρων που έρχονται να ξαποστάσουν σ’ αυτόν τον παρεξηγημένο Παράδεισο. Πρόσφατα, μάλιστα, οι θαρραλέοι που τόλμησαν να βγουν έξω ένα χιονισμένο πρωινό του Γενάρη είδαν με έκπληξη ένα ζευγάρι κύκνους να τσαλαβουτούν στα νερά, διακριτικοί μες το απέραντο λευκό του τοπίου.

Όσο για μας τους νέους το καλοκαίρι η ζωή είναι μια χαρά. Μια μεγάλη γιορτή με μπάνια, διασκέδαση, πάρτι στις παραλίες, ξεγνοιασιά και ανεμελιά. Το χειμώνα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Από τη μία πολλές υποχρεώσεις στο σχολείο και στο φροντιστήριο, από την άλλη οι ευκαιρίες για διασκέδαση πολύ περιορισμένες. Μια έξοδος σε κάποιο από τα καφέ ή τα μπαρ της πλατείας για το Σαββατόβραδο, ή μια πιο μακρινή έξοδος σε κάποιο Πολυχώρο της ευρύτερης περιοχής. Το θέατρο ή ο κινηματογράφος δεν ανθίζουν, δυστυχώς, στη χειμωνιάτικη  μικρή μας πόλη. Και η Αθήνα φαντάζει ακόμα λίγο μακριά. Αλλά πού θα πάει, θα γίνουμε και εμείς φοιτητές. Και τότε ποιος μας πιάνει!!!!!

Θεμιστοκλής Λαζαρής